het gaat van “toe, neem ruimte in”

naar “agh, geef me mijn ruimte”

het ene lichaam spreekt al luider dan het andere

praktisch is in de praktijk

soms vooral vergif voor

schoonheid

(het is maar met de deur op slot)

dat Ik op bezoek kan komen

ik ben een slechte vriendin voor mezelf

zeg onze plannen altijd af

vraag veel te weinig hoe het gaat

luister nog minder naar het antwoord

dat ik het niet wil riskeren

want als je begint te krabben aan mijn randen

drup ik langzaam weg

je krijgt de schoonheid niet

zonder de schoonmaakmiddelen

het is altijd zo

als je niet meer tegen de spiegel kan

wil je mijn gezicht veranderen

ik wil me verliezen in jou

zolang ik maar weet waar ik moet zoeken

ik breek in jou

het is niet aan je grenzen

dat de bloemen groeien

zoveel blinde vlekken er is niets meer te zien

ik heb ook wilde haren

als ik net uit de douche kom