zoveel laagjes realiteit

in één kamer met jou

ik kan niet meer in je ogen kijken

als ik op je val

je hebt iets in mij in gang gezet

waardoor het heel moeilijk wordt om je te zien

want ik struikel de hele tijd over mezelf

waarom jij

en weet ik wel

wat jij betekent

de onrust

en ik wil dat je bij mij komt

ik wil je ogen

ik probeer niet vast te klampen

maar zie niet altijd heel goed wat dat betekent

door de tranen heen

we moeten met z’n allen stoppen met elkaar te kneden

dat zorgt alleen maar voor blauwe plekken

lachen naar je mond in de spiegel en

dansen om weer aan te sterken 

ach, controle

zelfs mijn haar luistert niet naar mij

mis je me soms

tussen haar benen

de poëzie gaat altijd over de tranen,

nooit over de snotneus

je een aanwezigheid herinneren

als die er al niet meer is.

hoe doe je dat, onvoorbereid?

hoe bewoog hij in de ruimte, met mij?

het is een kleine dood,

de dood van een wij

als mijn mond stopt

begint mijn lichaam te praten