misschien zie ik vandaag het leven te graag
om te gaan graven
naar de donkerdere dagen
1369
ik zag je vreugde
eerst
1368
en de machtigen maar beweren –
wat zeg ik, zelfs zweren –
dat ze niet anders kunnen dan onderdrukken
dat ze zo machteloos zijn.
en de machtelozen ze leren
dat ze het tij kunnen laten keren
als ze zonder morren braaf creperen
als ze maar flink genoeg zijn.
1367
het is van je houden
zonder de kleur van je ogen te kennen
1366
ik weet het al langer
dat dit verlangen leeg is
want enkel met ons opgevuld
1365
je bent onrust
dat ding net boven mijn buik
dat wakker wordt in jouw ogen
1364
het blijf me verbazen hoe zacht geluk is
en dat ik nog steeds niet weet
wat de onrust bij de anderen betekende
1363
mijn overlopen vroeger bij mannen
die niet als thuis voelden
1362
Het Gewrongene –
is dat een plek om van te leren of
om heel hard van weg te lopen
1361
soms voel ik me in het leven
soms een beetje
ernaast
1360
waarom voelt thuis zo zacht en voel
ik me soms meer gezien door ogen
die mijn lichaam doen vechten met zichzelf
1359
je doet het zo goed
me niet thuis doen voelen
in de stappen in mijn schoenen
1358
waarom wil ik toch altijd mijn mooiste kleren dragen
bij hen die me er in doen overlopen
1357
kwaadheid is soms het enige wapen van de machtelozen.
als ik jouw macht had, dan zou mijn zachtaardigheid je doen blozen.
1356
de laatste jaren waren een zucht
van opluchting
