Ik heb dankzij mijn mama deze week Leonard Cohen herontdekt. En deze keer is het grote liefde, denk ik. “I was fighting with temptation but I didn’t want to win.” Heerlijk toch.
Ik had al eens, jaren geleden, een boekje gekocht met een selectie van liedjesteksten en poëzie van onze Leonard. Ik kan me de precieze aanleiding niet meer voor de geest halen, maar mij kennende was die aankoop waarschijnlijk geïnspireerd door een mooie jongeman die me toen (en wie weet nu nog ) weke knieën gaf. Zo heb ik al heel wat moois leren kennen trouwens. Leuk extraatje.
Maar kijk, toen was ik er precies nog niet helemaal klaar of ja, ontvankelijk voor. Zo zijn woorden, muziek en kunst in het algemeen een mooie metafoor voor het leven. Welke schoonheid we zien, heeft niet alleen met onze ogen te maken.
Gilmore Girls is nog zo’n herontdekking (op Netflix nu!). Luuuve it, vooral nu in de herfst. Toen het uitkwam, in 2000 blijkbaar (!?) was ik jonger dan Rory. Nu ben ik ouder dan Lorelai. Cray cray. Maar kijk, tegelijkertijd verwacht ik met ouder worden precies meer en meer dat ik verander, maar als ik dan series na 20 jaar terugzie of dagboekfragmenten herlees van 7 jaar geleden, merk ik dat het met dat veranderen reuze meevalt. Of tegenvalt, afhankelijk van hoe je het bekijkt.
Ik vind het op dit moment eigenlijk wel mooi, dat ik er altijd al was en nog steeds ben. En ik ben heel trots op hoe dapper en dwaas ik al geweest ben vroeger. Ik hoop dat ik de moed blijf vinden om dat te blijven zijn. En dat betekent vooral open hart, denk ik. Als we ons hart proberen te beschermen, beschermen we ons enkel tegen de vreugde, denk ik meer en meer. Het verdriet kruipt sowieso wel in de barstjes.
Ruth Van de steene 