Ik vroeg het me vandaag ineens af. Waarom heeft de sirene zo’n slechte reputatie? Die mooie vrouw die half mens, half vogel is. De meedogenloze verleidster die met haar prachtige lied hulpeloze zeevaarders lokt, zodat ze te pletter storten op de rotsen.
Jullie denken nu waarschijnlijk: “Huh maar Ruth, een sirene is toch geen half vogeltje maar half vis en zo wat zeemeermin-achtig?” Ik dacht dat ook, maar blijkt fake news en dat het halfgodinnen uit de Griekse mythologie zijn met het lichaam van een vogel en het hoofd van een vrouw.
Maar sirene-anatomie terzijde, waarom vragen we ons eigenlijk niet meer af wat die mannen überhaupt deden op zee, weg van huis en vrouw? Waarnaar waren ze in feite op zoek? Waarom was hun blik ineens op de verre horizon gericht, en niet op hun geliefde?
En eigenlijk geloof ik ook niet dat het lied van de sirene alle keuzevrijheid ontneemt aan haar bewonderaars. Dat lijkt me zo’n blauwe ballen-scenario. Nog zo’n mythe die ondertussen ontkracht is. Ik denk dat die mannen de zee hadden gekozen omdat ze op zoek waren naar de verleiding. Het Andere Leven. En dat ze, eens ze het gevonden hadden, ineens niet goed meer wisten wat ze er precies mee wilden doen. Want wie zijn de sirenes, behalve een vage natte droom van zoekende mannen?
Misschien is het gewoon een toffe groep vrouwen met een goede zangstem, zijn het vriendinnen die graag samen op rotsen zonnen met een rosétje en chipke erbij. Wie weet zingen ze gewoon liedjes voor elkaar en voor het puur plezier van zingen, en waren ze nooit bedoeld om die arme weerloze mannen te verleiden. Want die boten en die mannen, die zijn daar toch gewoon ineens. Letterlijk crashin’ the party, zonder uitnodiging.
En stel dat de boten niet te pletter zouden storten tegen de rotsen, wat dan? Zijn de mannen eigenlijk zelfs geïnteresseerd om die uberverleidelijke sirenes beter te leren kennen? Vragen ze zich af waar zij naar verlangen, waarover ze dromen en wat hun angsten zijn? Hoe zij een romantische relatie zien, waar ze graag zouden wonen. Of ze al dan niet ethisch non-monogaam zijn. Want dat ligt voorbij de verleiding, toch? Voorbij de vrouw die zingt, is er een die praat. Zonder die dramatische exit, schipbreuk-style, wordt het weer klungelen met een vol mens. Of bon in dit geval half mens, gezien een sirene ook een half vogeltje is.
Dat aandurven, dat klungelen, samen en vreugdevol, dat lijkt me pas episch. Voer voor moderne mythes.
Ruth Van de steene 