Gisteren had ik een heel mooi maar moeilijk gesprek met mama. Ze vertelt me de laatste tijd af en toe hoe moeilijk ze het soms vindt, ouder worden. Minder kunnen doen, dingen vergeten en dan de schrik voor dementie, of om alleen te vallen. Iedere keer dat ze dat met me deelt, heb ik de neiging om subito presto in relativeermodus te schieten. “Maar kijk eens wat je wél nog allemaal kan, en trouwens de zon schijnt en we zijn er nog. Het leven is zo mooi liever positiever, hoera!”
Allemaal hetzelfde. Ze willen niet werken, geen één. En maar poen scheppen doen ze. Profiteren van ons hardwerkende, propere mensen. Het is een grote schande.
Doorgaan met het lezen van “Alle leefloners zijn vuile profiteurs… ik ook?”
Als mijn witte, westerse mama omgekomen was bij de instorting van het vervallen naaiatelier in Gent waarin ze werkte, zouden we dan wel verontwaardigd geweest zijn? Genoeg om haar baas, die op de hoogte was van de slechte staat van het gebouw, en de winkelketens die met hem zaken deden te boycotten?
Ik sta in het laatste nummer van ONTroerd Magazine, in het mooie gezelschap van onder andere Peter De Graef en Gaea Schoeters. Ik praat er over mijn parcours en het schrijven. Het is een heel mooi magazine en de integrale opbrengst van het nummer gaat naar Oekraïne 1212.
‘Hoe spreek je ook liefde?’, 2016, 42 blz., illustratie van Lies Schroeyen.
‘Het zal waarschijnlijk wel weer poëzie worden’, 2017, 52 blz., illustraties van Lorenza Caroli.
Er verscheen een artikel op HLN over mijn mooie makers-boek! Ik ben blij en trots. Je kan het artikel hier lezen.
Dan ineens ben je vrouw, heeft je jeugd het afgetrapt. Maar wat ben je als vrouw, zonder je jeugdigheid? Waar zit het verlangen dan? En wil je dat verlangen wel nog?
Wat zit er tussen het ongemak en de onzichtbaarheid?
Ik, vermoed ik. Ik weet nog niet goed wat dat betekent. Voor mij.
Ik denk dat er diepte kan zijn. Een interesse die dieper gaat dan huid. Diepere groeven, dieper hart. Niet meer speelbal zijn maar meespelen, misschien. Meer gezien worden, zonder die laag jeugdigheid. Misschien minder vieze grijnzen en meer samen lachen. Dat het niet meer voelt alsof een blik je iets afneemt.
Maar dat de blik blijft. Dat je even gezien wordt. En daar ook van kan genieten.
Kunstpoort interviewde me over mijn leven en werk tijdens deze vreemde periode. Lees het volledige interview hier.
In ons milieu- en klimaatboeltje anno 2020, merk ik dat ik op zoek ben naar Het Iets. Die ene daad, waar je echt helemaal niemand kwaad mee doet. Ik ben het namelijk stilaan zo’n beetje beu, dagelijks het pijnlijk accurate gevoel te hebben dat alles dat ik doe slecht is voor moeder aarde en toch gewoon verder doen. Doorgaan met het lezen van “Help, ik wil het klimaat redden!”
sinds ik een paar jaar geleden begon met het delen van mijn schrijven, doe ik dat op een vrij consequente manier: overdadig. als ik iets geschreven heb en ik denk dat er iets van waarde in zit, staat het meestal de dag zelf nog op mijn website en wat later op instagram. ik geloof niet in exclusiviteit, wel in vrijelijk en kwetsbaar delen.
vrijelijk betekent ook gratis. dat laatste is me al meer dan eens afgeraden. maar dan hoop ik dat het zo mensen kan bereiken die er iets aan hebben, dat het raakt, herkenbaar is en misschien zelfs troost. want we zijn nooit alleen in ons mens zijn, al kan het soms zo voelen. en als je dan ook graag iets van mijn schrijfsels in huis haalt, dan kan dat ook en dan vind ik dat super fijn.
want dit schrijven, ondanks het korte karakter ervan, heeft heel veel tijd en ruimte nodig. en tijd en ruimte, dat kost geld. het is een moeizaam proces, om het niet vies te vinden, om wat euros te krijgen voor wat ik maak met mijn schrijven. maar zonder de centen, de cijfertjes, kan ik de tijd niet maken om moois te proberen creëren. en ik wil juist heel veel tijd maken hiervoor. heel graag. dus als je eens wilt kijken naar wat ik maak, klik hier. (ps die centjes dat valt nog mee want alles is tussen 2 en 20 euro.)
met dank aan Laurens De Boeck voor de foto en Ophelia voor haar mooie inspirerende kwetsbaarheid.
Ik weet niet precies wanneer het allemaal begonnen is. Onze verheerlijking van het kleur wit. Ineens was het overal. In alle interieurs, winkelketens, musea en interieurboekskes. Alles wit. We hebben ergens ineens collectief besloten dat alles beter uitkomt, als het maar gepresenteerd wordt met witheid op de achtergrond. Doorgaan met het lezen van “Een kleine ode aan niet-witheid”
Als tienjarig, uiterst braaf meisje had ik twee dromen. Een ervan was leerkracht worden. De andere was een lieve man vinden en twee bloedjes van kindjes opvoeden in ons alleenstaande huis met aangelegd tuintje.
Het heeft vele jaren geduurd voor ik besefte dat mijn jeugddromen helemaal niet mijn dromen waren. Zo had het leerkracht willen worden veel meer te maken met mijn liefde voor de juffen (ja, ik was er zó eentje, het lievelingetje van de juf) dan met een passie om dag in dag uit kennis te proberen over te dragen aan zo’n 25 prepuberale en ongeïnteresseerde jongens en meisjes.
Ergens in mijn wens was ik ook vergeten dat het gros van lesgeven bestaat uit praten voor een groep, een activiteit die ondertussen in mijn top 3 van Meest Gevreesde Activiteiten staat. Doorgaan met het lezen van “Over jonge wensen en oude dromen”
![FullSizeRender[1]](https://ruthvandesteeneblog.files.wordpress.com/2019/08/fullsizerender1.jpg?w=336&h=442 "FullSizeRender[1]")
Ik heb een ode geschreven voor Makers magazine! Met mooi beeld van Damon De Backer. Ikke blij.
Lees je graag eens een interview met mij? Op mijn website, ruth en de mooie makers interview ik creatievelingen over hun passie(s). Ik heb mezelf dan ook maar geïnterviewd. Ik en ik hebben veel gelachen tijdens het interview. Lees het hier.
Ruth Van de steene 