Recently I once again made the mistake of reading online comments, this time about a beautiful, rock and roll-ish photoshoot of Taylor Swift for Vogue. A variation on “Eww, she’s so awkward” seemed to be a popular opinion. My first thought while reading these comments was how very sad it is, this reflex to immediately attack a beautiful young woman, if not by scrutinizing her body, then by lashing out at the vibe anonymous internet twats think it exudes.
Als kind laat je het komen, jezelf zijn, word je niet verlamd door zelfbewustzijn.
I cried when I was not there with him, in the moment.
I cried thinking about what is always there: loss and goodbye.
Women and sexuality; it has been a popular subject for ages, probably even since the cavemen days. But it is not just a topic for philosophers and elevated conversation at the dinner table. Throughout history, men in power have often tried to control, suppress and even claim women’s sexuality. These men want to take sexuality away from women to be its safe keeper, claiming it is for their own good. Ironically, the men who want to be women’s safe keepers often turn out to be the ones women need safekeeping from in the first place.
zo magisch, met iemand, bij iemand zijn en nog steeds heel erg in je eigen lijf, voelen en gedachten. zo wonderlijk, dat hij daar, daarbuiten, zoveel teweeg kan brengen vanbinnen. en vloeit het dan over? stroomt het uit mijn poriën? is het waarneembaar? zoals met zoveel, misschien alleen voor zij die er oog voor hebben. zo kwetsbaar. maar ik vind het mooi, dit besef, of dit misschien wel tijdelijk gevoel, dat ik dit alles, dit Voelen niet per se hoef uit te spreken (het voelt als een diepe waarheid). want als het verlangen om dit gevoel te delen voortkomt uit een verlangen naar verbondenheid, herkenning in de ander, dan is dit misschien niet de manier. mijn uitspreken is geen toverspreuk die zijn verlangen zichtbaar maakt, doet ontstaan. dat wil ik ook niet.
When Carrie was cheating on Aidan, her swoon-worthy, extremely tall and beautiful furniture-making boyfriend, with Big, her married ex-boyfriend, Samantha was the first person she confided in.
After telling her dirty secret, Carrie asks Samantha: “Don’t you want to judge me, just a little?” Samantha replies as only Samantha can: with a sweet wink and an even sweeter “Not my style”.
Doorgaan met het lezen van “Five ways Sex and the City still makes me swoon”
Ah, the female orgasm. Source of inspiration for artists, source of perspiration for others. A goal to be reached, a mystery to be solved.
One of the definitions of “escape” provided by the world wide web includes the following: to slip away from pursuit or peril; avoid capture, punishment, or any threatened evil; gain or regain liberty.
All good, no? Basically the thing you should do when you find yourself in a bad situation. Then how come escapism has such a bad rep and basically comes down to “running away from reality“?
En dan wil ik op zoek gaan naar mijn weg en geluk vinden en zelfstandig en onafhankelijk zijn, maar kan het zijn – o de horror – dat ik misschien ook wil waar de anderen voor hebben gekozen: een vriendje? Dat dat ontbreekt? Ik denk dat het niet zo zwart-wit is; net als het zo kan aanvoelen dat ik nu een vriendje nodig heb, kunnen anderen het gevoel hebben dat ze een kindje nodig hebben. Om dat vraagteken op te lossen, dat onvatbare daar, dat gemis van verbondenheid. Het kan zijn dat het opvult, ik hoop het ook. Maar misschien is dit ook gewoon deel van leven. Steeds met alles verbonden zijn, en toch ook soms die grote eenzaamheid voelen. Zijn we met z’n allen op zoek naar de onvoorwaardelijke liefde? Ik denk dat ik vooral ook gekend wil zijn. Opgemerkt.
I used to be afraid to no longer be insecure, afraid it would be replaced by arrogance and insensitivity. I know now this is not true. I know now that it is insecurity that can make you arrogant and insensitive. I know that insecurity can make you inaccessible, can stop every good thing that people feel about you from coming in. It can make you stop seeing yourself. The door is always wide open, however, for the bad things. Insecurity blocks out the good but invites the bad in as if it were a long lost friend.
Alles wat we doen is één groot antropologisch experiment. Is uitdrukking geven aan onszelf. Tonen wat je maakt aan anderen is ook een vorm van een open hart.
En zoals dat gaat met hoop en dromen, maken ze mij al gelukkig nog voor ze in vervulling zijn gegaan. We gaan immers heel ons leven, stap voor stap, in vervulling.
Het is ook een gebrek aan eigenliefde denk ik, het te veel. Roekeloos zijn met je hart. Het is zo’n teer en weerloos geschenk, liefde. Het smijten op een ander, dan riskeer je dat het breekt bij de landing. En het is dan niet juist om de ander er de schuld van te geven. Hij was misschien gewoon niet voorbereid, niet klaar om op te vangen. Niet zoveel ineens.
Nowadays, to be one of the cool kids you have to be dead inside. Feelings, especially the big ones, are sooo not done. And showing them is social suicide.
Wat heb ik lang gehoopt dat het niet zo was en naar herkenning gezocht bij anderen. Maar ik vrees dat ik de waarheid onder ogen moet zien, op de gezegende leeftijd van 28 jaar: ik zweet meer dan de gemiddelde mens.
Life is confusing. So is communication. Especially – in my own humble experience – with the opposite sex. Because the sex part always gets in the way, even when you’re not having it. It’s the pink elephant in the room no one is talking about.
Ruth Van de steene 