Alles wat we doen is één groot antropologisch experiment. Is uitdrukking geven aan onszelf. Tonen wat je maakt aan anderen is ook een vorm van een open hart.
En zoals dat gaat met hoop en dromen, maken ze mij al gelukkig nog voor ze in vervulling zijn gegaan. We gaan immers heel ons leven, stap voor stap, in vervulling.
Soms ben ik helemaal niet zeker van mijn keuzes, en voelen ze meer als niet-keuzes.
En we zijn zo getraind om niet te zeggen waar we zin in hebben, om rekening te houden met de anderen. Ik weet niet of dat heel goed is. Op de duur weet je niet meer wat je graag doet en ga je de ander dat verwijten, als je niet oppast…
Misschien lag al het mooie al altijd in ons begraven, en is het leven een uitnodiging om die schatten op te graven.
Want ach, we leven ALLEMAAL in onze eigen realiteit, alleen zijn sommigen verbonden, meestal langs open harten, en zullen anderen elkaar nooit tegenkomen, hoe hard je je wereld ook probeert uit te leggen.
(2014)
Ruth Van de steene 