stroomt het uit mijn poriën?

zo magisch, met iemand, bij iemand zijn en nog steeds heel erg in je eigen lijf, voelen en gedachten. zo wonderlijk, dat hij daar, daarbuiten, zoveel teweeg kan brengen vanbinnen. en vloeit het dan over? stroomt het uit mijn poriën? is het waarneembaar? zoals met zoveel, misschien alleen voor zij die er oog voor hebben. zo kwetsbaar. maar ik vind het mooi, dit besef, of dit misschien wel tijdelijk gevoel, dat ik dit alles, dit Voelen niet per se hoef uit te spreken (het voelt als een diepe waarheid). want als het verlangen om dit gevoel te delen voortkomt uit een verlangen naar verbondenheid, herkenning in de ander, dan is dit misschien niet de manier. mijn uitspreken is geen toverspreuk die zijn verlangen zichtbaar maakt, doet ontstaan. dat wil ik ook niet.

ik ben een heel feilbaar mens en wil niet beweren dat ik in staat ben tot onvoorwaardelijke liefde, maar als ik erin slaag blij te zijn met wat ik krijg, zonder het te overschaduwen met mijn verlangens en verwachtingen, dan zie ik heel vaak dat ik heel veel krijg. dat is zo’n grote, zo’n mooie kunst, de cadeaus zien waarvan je niet droomt. of misschien droom ik wel van een variatie erop, maar in een andere verpakking. ik geloof meer en meer dat die cadeaus veel mooier kunnen zijn dan degene die je beperkte verbeelding kan bedenken.

maar je moet ze wel in ontvangst nemen. niet in een hoekje laten liggen.