Help, ik wil het klimaat redden!

In ons milieu- en klimaatboeltje anno 2020, merk ik dat ik op zoek ben naar Het Iets. Die ene daad, waar je echt helemaal niemand kwaad mee doet. Ik ben het namelijk stilaan zo’n beetje beu, dagelijks het pijnlijk accurate gevoel te hebben dat alles dat ik doe slecht is voor moeder aarde en toch gewoon verder doen.

Maar wat is dat Iets? Wat is sowieso goed? Want biovoeding bevat misschien wel minder chemicaliën, maar heeft meer landbouwgrond nodig. Kleren koop je best fairtrade en ecologisch, maar misschien nog beter tweedehands, en misschien nog beter, euh, toch helemaal niet? Maar wat dan met de lokale kleine zaken die hun best doen om het beter te doen, moeten we die niet keihard ondersteunen door juist wel bij hen te kopen? Aaaaaaaaah.

Enkele weken geleden zag ik ineens het licht. Wat als ik een serieuze poging doe om minder, of zelfs helemaal niet meer met het vliegtuig op reis te gaan? Proper begin, oké, goed bezig. Alleen jammer dat niet vliegen niet echt een daad is, maar eerder een non-daad. Daar kan ik gerust nog iets aan toevoegen.

En wat blijkt? Dat Iets bevindt zich op een comfortabele wandelafstand van mijn woonst. De Daad is mijn boodschappen doen in de verpakkingsvrije winkel. Eureka! Dit kan niet verkeerd gaan! Iedereen wint immers bij minder plastiek.

Toch even eerlijk opbiechten dat mijn idee niet 100% revolutionair en vernieuwend is. De verpakkingsvrije winkel bestaat al jaren, en de eerlijkheid gebiedt me te bekennen dat ik het een jaar of drie geleden al eens had aangedurfd om er binnen te stappen. Er toen van overtuigd dat ik in een mum van tijd ontmaskerd ging worden als compleet groentje in dit plastiekloze walhalla, zocht ik onmiddellijk naarstig naar een product dat ik herkende én zo mee naar huis kon nemen. Binnen en binnen-een-minuut-buiten, dat was het plan. Te lang in de winkel rondsnuffelen durfde ik niet, ik was bang te bezwijken onder het gewicht van mijn schaamte over al die jaren niet verpakkingsvrij winkelen. Gelukkig spotte ik al gauw een stuk quiche in de frigo. Beetje jammer natuurlijk dat de quiche verpakkingsvrij verkocht werd en ik als onvoorbereid kneusje niets bij had waarin ik het kon transporteren. Mijn minuut was ondertussen al lang verstreken en zo liep ik dan als een geslagen hondje quiche-loos terug naar buiten.

We zijn ondertussen een paar jaar later en mijn broze ego is eindelijk klaar voor een tweede poging, die niettemin alweer gepaard gaat met een breed spectrum aan emoties. Een beetje fierheid omdat ik ervoor ga, veel schaamte omdat ik er nu pas weer voor ga en heel wat ongemakkelijkheid omdat ik nog steeds niet goed weet hoe het allemaal werkt.

Bij het binnenkomen ga ik – alweer – op zoek naar herkenning. Ik probeer niet te veel te hyperventileren bij het aanzicht van al die pasta’s, granen en rijst in bruintinten die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Dat is spul voor de bakfiets-professionals, die hier casual met vijftien glazen potjes in een handgevlochten rieten mand toekomen. Die strepen moet ik nog verdienen, de potjes nog verzamelen. Gelukkig spot ik al gauw de groenten en het fruit. Appelsienen! Courgettes! Kiwi’s! Daar kan ik wat mee. En hoera, er liggen zelfs biologisch afbreekbare zakjes tussen de bakken, voor stakkerds zoals ik die toch niet het juiste gerief mee hebben. De drempel verlaagt, mijn kloppend hart bedaart. Bij mijn eerste bezoek wandel ik uiteindelijk buiten met drie kiwi’s en een courgette, en wat voelt het als een overwinning! Ik kan het ook, deze veel ethischere vorm van winkelen.

Ondertussen probeer ik elke week langs te gaan, en voel ik me steeds minder het uithangsbord van het verwoestend kapitalisme als ik binnenkom. Ik krijg nu ook al een glimlach aan de kassa, en mijn gamma is ondertussen uitgebreid naar yoghurt, havervlokken, chocolade, verse spinazie en zelfs een – jawel jazeker – bamboe-tandenborstel.

Schroom is een krachtige verlammer. Het is dat stemmetje dat fluistert dat als ik niet perfect ben, ik er maar beter gewoon helemaal niet aan begin. Maar ik ben zo blij dat ik er niet naar geluisterd heb. Ik ben nog steeds verre van perfect en koop zeker niet alles verpakkingsvrij, maar zet nu tenminste kleine stapjes in de goede richting. Ik ga veel bewuster om met wat mijn huis en buik binnenkomt dan pakweg vijf jaar geleden. Dat vraagt wat meer energie en aandacht voor wat er rondom en in mij gebeurt, maar het is het waard. Ik bewandel moeder aarde nu met veel lichtere tred.