Gisteren had ik een heel mooi maar moeilijk gesprek met mama. Ze vertelt me de laatste tijd af en toe hoe moeilijk ze het soms vindt, ouder worden. Minder kunnen doen, dingen vergeten en dan de schrik voor dementie, of om alleen te vallen. Iedere keer dat ze dat met me deelt, heb ik de neiging om subito presto in relativeermodus te schieten. “Maar kijk eens wat je wél nog allemaal kan, en trouwens de zon schijnt en we zijn er nog. Het leven is zo mooi liever positiever, hoera!”
Ik sta in het laatste nummer van ONTroerd Magazine, in het mooie gezelschap van onder andere Peter De Graef en Gaea Schoeters. Ik praat er over mijn parcours en het schrijven. Het is een heel mooi magazine en de integrale opbrengst van het nummer gaat naar Oekraïne 1212.
nog nooit zo’n grote bangeriken gezien
als zij die niets te vrezen hebben
ik hoop
voor jou
voor mij
dat het bij jou ook pijn doet
zij waarbij je inademt als je ze kruist op straat
de kunst is, als het wonder zich aandient,
je niet constant af te vragen of zijn broer niet knapper is
je pakketje is toegekomen.
er zit wat verwarring, verdriet, verlangen in.
dan is de uitdaging toch steeds
te zijn waar je bent
de grap is: als je niet met een vergrootglas rondloopt,
zie je beter
en ik dacht nu heb ik me gewapend maar
jouw binnenglippen is niet anders
dan zijn binnenstormen
Ik heb vier nieuwe postkaarten gemaakt, te koop in mijn woordenwinkel.
gisteren heb ik aan hem gedacht
dat kleine verlangen in ons bed gebracht
de geuren in huis zijn veranderd
je bent nu hier
Ruth Van de steene 