Vergeet het vleugje absurditeit niet.

In het begin van het humaniora had ik een nieuwe rugzak nodig. Als het aan mijn mama lag, was dat een Eastpak geworden, toen helemaal de rage. Maar nee nee nee, Ruth moest en zou een Kipling hebben, en dan nog liefst een heeele grote. Ik weet niet helemaal meer waarom dat zo belangrijk voor mij was, maar ik denk dat ik die gewoon mooier vond. Ze waren ook betere kwaliteit en duurder, en ik was waarschijnlijk toen ook al een veeleisend prinsesje.

Wat ik wel nog honderd procent zeker weet: hip was Kipling toen absoluut niet. Ik ben, en dit is in de optimistische versie van het verhaal, best wel wat geplaagd met mijn rugzak op school. Ik heb het ook niet lang volgehouden en vrij snel mijn Kiplingaapjes verloochend. Mijn Authentieke Zelf loud&proud zijn was het me precies niet waard om gepest te worden. De laatste jaren van het humaniora had ik dus ook gewoon een beige Eastpak.

Maar dus. Wat zag ik vanavond? Een überhip kunstschoolmeisje, zowat alles wat ik niet was op 14, met een knaloranje Kiplingrugzak.
Vleugje hilarisch, het leven.

Over delen en stelen

Ik wil graag iets delen over delen. En delen versus stelen. Dit is een heel moeilijke om over te schrijven omdat ik niet als een grof, ondankbaar trutje wil overkomen.

Ff beginnen met een korte samenvatting: bij mij gaat dit over auteursrechten en die komen hierop neer: ik heb het auteursrecht op mijn werk, en eigenlijk mag niemand er iets mee doen zonder mijn toestemming.

Maar dus. Ik deel heel veel van mijn werk vrijelijk en gratis op verschillende kanalen zoals mijn blog en hier op Instagram. Dat doe ik bewust en in de hoop dat mijn woorden zorgen voor troost, herkenbaarheid, een lach, verbondenheid. Doorgaan met het lezen van “Over delen en stelen”

3 juli 2019 om 00:21

Vier na middernacht, ruim tipsy in het Zuidstation. En dan ben ik dankbaar voor mama, L., de liefde. Zij die aan me denken als ik er niet ben. Want er is zoveel eenzaamheid en ik heb me al zo weinig alleen gevoeld. Er is zoveel liefde in mijn leven. Gelukkig, want anders zou een avond gaan drinken en (aiai) roken eindigen in veel tristesse. Nu voelt het als grote luxe, proberen dicht te komen bij anderen door een beetje mezelf kapot te maken en los te laten. Doorgaan met het lezen van “3 juli 2019 om 00:21”

Nieuwe bundel

Hoera wat ben ik blij met dit nieuws! De afgelopen maanden heb ik namelijk hard gewerkt aan een nieuw boekje.
Voor het eerst een boekje met een hardcover, voor het eerst inclusief bladwijzer en heeeeel veel kleur.
Iedereen die me een beetje kent, weet dat ik een hekel heb aan wit. In dit boekje heb ik dan ook geprobeerd om kleur een hoofdrol te geven.
Ik vind het allemaal heel spannend, zeker wat jullie ervan gaan vinden.

Als alles goed gaat, is de bundel beschikbaar begin december.
Er volgt gauw meer!

Elkaars verdriet aankijken

Gisteren had ik een heel mooi maar moeilijk gesprek met mama. Ze vertelt me de laatste tijd af en toe hoe moeilijk ze het soms vindt, ouder worden. Minder kunnen doen, dingen vergeten en dan de schrik voor dementie, of om alleen te vallen. Iedere keer dat ze dat met me deelt, heb ik de neiging om subito presto in relativeermodus te schieten. “Maar kijk eens wat je wél nog allemaal kan, en trouwens de zon schijnt en we zijn er nog. Het leven is zo mooi liever positiever, hoera!”

Doorgaan met het lezen van “Elkaars verdriet aankijken”