In het begin van het humaniora had ik een nieuwe rugzak nodig. Als het aan mijn mama lag, was dat een Eastpak geworden, toen helemaal de rage. Maar nee nee nee, Ruth moest en zou een Kipling hebben, en dan nog liefst een heeele grote. Ik weet niet helemaal meer waarom dat zo belangrijk voor mij was, maar ik denk dat ik die gewoon mooier vond. Ze waren ook betere kwaliteit en duurder, en ik was waarschijnlijk toen ook al een veeleisend prinsesje.
Wat ik wel nog honderd procent zeker weet: hip was Kipling toen absoluut niet. Ik ben, en dit is in de optimistische versie van het verhaal, best wel wat geplaagd met mijn rugzak op school. Ik heb het ook niet lang volgehouden en vrij snel mijn Kiplingaapjes verloochend. Mijn Authentieke Zelf loud&proud zijn was het me precies niet waard om gepest te worden. De laatste jaren van het humaniora had ik dus ook gewoon een beige Eastpak.
Maar dus. Wat zag ik vanavond? Een überhip kunstschoolmeisje, zowat alles wat ik niet was op 14, met een knaloranje Kiplingrugzak.
Vleugje hilarisch, het leven.
Ruth Van de steene 