Een kleine ode aan een morsig leven

Ik merkte het toen ik onlangs veranderde van deodorant. Ik ben namelijk nogal een zweter en besliste een paar weken geleden dat ik nu eindelijk eens een sterkere variant ging kopen in de apotheker. En ik moet zeggen, ik merk een verschil. ’t Is te zeggen: ik merk mezelf minder op. Ik ruik veel minder mijn, wel ja, zweetgeur. Dus hoera, missie geslaagd, zou je denken. En ja, het is gemakkelijker. Ik ben misschien wat minder zelfbewust. Er minder mee bezig. Ik doe minder kattenwasjes. Ik ben minder uitdagend voor andere neuzen misschien ook. Maar tegelijkertijd stel ik vast dat ik mezelf iedere morgen, bij het aanbrengen van mijn deo, zo ook een beetje uitwis.

Dat vind ik zo fascinerend aan de dingen waarmee ik vroeger (en laat ons eerlijk zijn: nu) heb geworsteld. Zo van die kleine dingen die je heel eenzaam doen voelen en vullen met schaamte: puisten (overal!), zweten, blozen, beven. Die laatste drie gekoppeld aan gevoelig zijn en vlug bewogen worden. Ironisch genoeg zijn de dingen die je eenzaam doen voelen vaak juist niet zo bijzonder, maar juist heel universeel. Het zijn allemaal dingen die ik, toen ik jonger was, vooral niet wou hebben, wou zijn. En toen opnieuw en opnieuw bleek dat ik geen van hen kon laten verdwijnen, heb ik dan maar heel erg lang heel erg mijn best gedaan om ze op z’n minst zo goed mogelijk te verstoppen.

De grap is dat ik al die dingen waar ik me voor schaam, juist heel aantrekkelijk vind in een ander. Het is allemaal zo heerlijk menselijk. Bewijsmateriaal dat er iemand huist in dat lichaam. Dat er gevoeld wordt, geworsteld. En die menselijkheid zien geeft je stilzwijgend de toestemming om ook zo’n morsig exemplaar te zijn.

En daar zit het mooiste aan leven, denk ik. In de tranen, de poriën, het overvloeien. In al wat niet netjes in een Tupperware-potje past. Verbondenheid zit ‘em niet in naar lavendel ruiken en nooit belachelijk hormonaal zijn bij een mooie man.

En ook: zonder al dat mens-zijn zou schaterlachen niet bestaan. Want schaterlachen is toch eigenlijk niets anders dan samen met iemand die je heel erg graag ziet, heel erg met je eigen stommiteiten lachen.