Een kleine ode aan niet-witheid

Ik weet niet precies wanneer het allemaal begonnen is. Onze verheerlijking van het kleur wit. Ineens was het overal. In alle interieurs, winkelketens, musea en interieurboekskes. Alles wit. We hebben ergens ineens collectief besloten dat alles beter uitkomt, als het maar gepresenteerd wordt met witheid op de achtergrond.

Met leegte dus eigenlijk. Want wat is wit? Wit heeft voor mij altijd gevoeld als een non-keuze. Bovendien misschien wel mooi op een plaatje, maar vreselijk om erin te zitten, wonen, leven. Alles wordt koud en ongezellig, vaak zelfs lelijk. Zeker in combinatie met die heerlijkste der onflatterende lampen, de tl-lamp. Die twee samen, dat begrijp ik al helemaal niet. Houden we er dan zo van om al onze défauts te overbelichten?

Het is alsof, in een tijdperk van keuzestress en overprikkeling, zelfs iets schijnbaar onschuldigs als een muurkleur ons bindingsangst bezorgt. We durven vrij letterlijk geen kleur meer bekennen. Laat ons het maar allemaal zo neutraal, minimaal en rustig mogelijk houden. Slechts heel af en toe staat er een waaghals op die het aandurft – o horror – om voor een accentmuur te opteren in zijn verder compleet witte stulpje.

Wit is in feite een flauwe wens. Het is alles openlaten, geen beslissing nemen, nog niet. Het is hopen dat alles nog mogelijk is, zonder al aan dat alles te willen beginnen.

En zoals wel vaker gebeurt met wensen, is ook deze in theorie schoner dan in de praktijk. Dat bedoel ik letterlijk, want dat wit, daarop verschijnt in een mum van tijd de vuiligheid van het dagelijkse leven.

Maar – hoera – de laatste tijd, gestaag maar zeker, verschijnt er meer kleur in de interieurboekskes. Duiken er hier en daar weelderige jungleprints op. Mag er eens méér dan een occasioneel sierkussen in een fel kleur gestoken worden.

Zou het kunnen, is de hipheid van minimalisme aan het minimaliseren? Zijn we eindelijk klaar voor iets anders? Voor meer warmte, het volledige kleurenpalet en – wie weet – voor keuzes maken? Laten we langzaam maar zeker bonte overdaad en gezellige rommel toe in ons leven in plaats van die eindeloze stroom aan generieke Ikea-meubels en die vuilige wittigheid? Ik zeg alvast ja, hoera!