Categorie: artikel

Een kleine ode aan een morsig leven

~ Ruth Van de steene ~ 1 reactie

Ik merkte het toen ik onlangs veranderde van deodorant. Ik ben namelijk nogal een zweter en besliste een paar weken geleden dat ik nu eindelijk eens een sterkere variant ging kopen in de apotheker. En ik moet zeggen, ik merk een verschil. ’t Is te zeggen: ik merk mezelf minder op. Ik ruik veel minder mijn, wel ja, zweetgeur. Dus hoera, missie geslaagd, zou je denken. En ja, het is gemakkelijker. Ik ben misschien wat minder zelfbewust. Er minder mee bezig. Ik doe minder kattenwasjes. Ik ben minder uitdagend voor andere neuzen misschien ook. Maar tegelijkertijd stel ik vast dat ik mezelf iedere morgen, bij het aanbrengen van mijn deo, zo ook een beetje uitwis. Doorgaan met het lezen van “Een kleine ode aan een morsig leven”

De sirene mag ook dromen

~ Ruth Van de steene ~ Plaats een reactie

Ik vroeg het me vandaag ineens af. Waarom heeft de sirene zo’n slechte reputatie? Die mooie vrouw die half mens, half vogel is. De meedogenloze verleidster die met haar prachtige lied hulpeloze zeevaarders lokt, zodat ze te pletter storten op de rotsen.
Jullie denken nu waarschijnlijk: “Huh maar Ruth, een sirene is toch geen half vogeltje maar half vis en zo wat zeemeermin-achtig?” Ik dacht dat ook, maar blijkt fake news en dat het halfgodinnen uit de Griekse mythologie zijn met het lichaam van een vogel en het hoofd van een vrouw.

Maar sirene-anatomie terzijde, waarom vragen we ons eigenlijk niet meer af wat die mannen überhaupt deden op zee, weg van huis en vrouw? Waarnaar waren ze in feite op zoek? Waarom was hun blik ineens op de verre horizon gericht, en niet op hun geliefde? Doorgaan met het lezen van “De sirene mag ook dromen”

Ode aan de afwijzing

~ Ruth Van de steene ~ Plaats een reactie

Ik ga het gewoon zeggen: ik vind dat we elkaar veel te weinig afwijzen.
Nog recent was ik zelf graag door twee verschillende mannen afgewezen. In plaats daarvan kreeg ik van allebei de tegenwoordig razend populaire Oorverdovende Stilte. En daarbovenop de boodschap van een vriend dat ik me toch eigenlijk aan niets anders had mogen verwachten. De stilte is toch duidelijk? Heb ik de artikels dan niet gelezen? Iedereen, op datingapps en ver erbuiten, is elkaar aan de lopende band aan het ghosten. Zelfs zij die er zelf al het slachtoffer van zijn geweest.

Doorgaan met het lezen van “Ode aan de afwijzing”

Waar zijn we eigenlijk mee bezig?

~ Ruth Van de steene ~ Plaats een reactie

In een kille, lelijke ruimte zitten wachten op ons vonnis. Zo voelt het. Ik wil hier helemaal niet zijn. Ik gun deze job iedereen. Niet mezelf :). Dit is absurd. Allemaal jonge stakkerds en een paar vrij oude die bijna op hun knieën vallen voor een kutjob.

Het is als mannen met een minderwaardigheidscomplex die je minder respecteren als je seks met hen hebt. Zo ook met jobs. Alsof je al een idiote bent die geen respect verdient omdat je zo dwaas bent om te solliciteren.

Ik zou me eens moeten gedragen zoals sommigen al met mij zijn omgegaan tijdens een gesprek. Vieze blikken, op GSM bezig zijn, telefoon ter plaatse opnemen. Subtiele beledigingen van je werkervaring, willen dat je zou willen sterven voor deze ene, tijdelijke, slechtbetaalde job.

Waarom hier?

Wat is je droomjob?

Waar zijn we eigenlijk mee bezig? Doorgaan met het lezen van “Waar zijn we eigenlijk mee bezig?”

Zelfliefde, onszelf redden en vooral alles zelf doen.

~ Ruth Van de steene ~ Plaats een reactie
(c) Liza François

Het is iets waar ik de laatste tijd heel erg mee bezig ben. Zelfliefde. Van overal komt precies de boodschap dat je een ander niet kunt redden, dat je enkel jezelf kan redden. Dat enkel jij jezelf kan redden. Wel, dat wringt wel wat bij mij. Ik denk dat ik juist heel erg geloof dat we elkaar wel kunnen redden. Misschien is dat zelfs de hele reden waarom we hier zijn. Ik denk dat het allemaal juist heel erg misgaat op het moment dat we denken dat we alles alleen moeten doen. En dat niet lukt. Dan is er zoveel schaamte. Dat is een enorme eenzaamheid.

Wat we zelf mogen proberen, denk ik, is om hulp vragen. Naar de ander durven gaan. En dat is inderdaad heel erg moeilijk, als je jezelf niet een beetje graag ziet. Maar ook hier is het daarna maar dankzij die hulp van anderen en van de liefde, dat we gered kunnen worden. Doorgaan met het lezen van “Zelfliefde, onszelf redden en vooral alles zelf doen.”

Dromen en stiletto’s.

~ Ruth Van de steene ~ Plaats een reactie
(c) Liza François

Toen ik klein was, dacht ik dat dit mijn dromen waren: leerkracht worden, en een lieve man en twee kindjes op mijn dertigste. Nu ik groter ben, besef ik dat ik vooral leerkracht wou worden omdat ik zot was van mijn leerkrachten (ja, ik was dat soort kind), en zelfs één of twee keer hun lievelingetje was. Dat laatste kwam met bonussen zoals de bordenwissers mogen uitkloppen tijdens de pauzes. Heerlijk vond ik dat.
Op mijn 36ste staat leerkracht in mijn top 5 van grootste horrorjobs aangezien ik zeven doden sterf iedere keer dat ik voor een groep moet spreken. Dat van die lieve man en twee kindjes is er ook nog niet van gekomen en was meer een droom die me van buitenaf tegemoet kwam vliegen dan van binnen denk ik. Doorgaan met het lezen van “Dromen en stiletto’s.”

Vergeet het vleugje absurditeit niet.

~ Ruth Van de steene ~ Plaats een reactie

In het begin van het humaniora had ik een nieuwe rugzak nodig. Als het aan mijn mama lag, was dat een Eastpak geworden, toen helemaal de rage. Maar nee nee nee, Ruth moest en zou een Kipling hebben, en dan nog liefst een heeele grote. Ik weet niet helemaal meer waarom dat zo belangrijk voor mij was, maar ik denk dat ik die gewoon mooier vond. Ze waren ook betere kwaliteit en duurder, en ik was waarschijnlijk toen ook al een veeleisend prinsesje.

Wat ik wel nog honderd procent zeker weet: hip was Kipling toen absoluut niet. Ik ben, en dit is in de optimistische versie van het verhaal, best wel wat geplaagd met mijn rugzak op school. Ik heb het ook niet lang volgehouden en vrij snel mijn Kiplingaapjes verloochend. Mijn Authentieke Zelf loud&proud zijn was het me precies niet waard om gepest te worden. De laatste jaren van het humaniora had ik dus ook gewoon een beige Eastpak.

Maar dus. Wat zag ik vanavond? Een überhip kunstschoolmeisje, zowat alles wat ik niet was op 14, met een knaloranje Kiplingrugzak.
Vleugje hilarisch, het leven.

Over delen en stelen

~ Ruth Van de steene ~ Plaats een reactie

Ik wil graag iets delen over delen. En delen versus stelen. Dit is een heel moeilijke om over te schrijven omdat ik niet als een grof, ondankbaar trutje wil overkomen.

Ff beginnen met een korte samenvatting: bij mij gaat dit over auteursrechten en die komen hierop neer: ik heb het auteursrecht op mijn werk, en eigenlijk mag niemand er iets mee doen zonder mijn toestemming.

Maar dus. Ik deel heel veel van mijn werk vrijelijk en gratis op verschillende kanalen zoals mijn blog en hier op Instagram. Dat doe ik bewust en in de hoop dat mijn woorden zorgen voor troost, herkenbaarheid, een lach, verbondenheid. Doorgaan met het lezen van “Over delen en stelen”

3 juli 2019 om 00:21

~ Ruth Van de steene ~ Plaats een reactie

Vier na middernacht, ruim tipsy in het Zuidstation. En dan ben ik dankbaar voor mama, L., de liefde. Zij die aan me denken als ik er niet ben. Want er is zoveel eenzaamheid en ik heb me al zo weinig alleen gevoeld. Er is zoveel liefde in mijn leven. Gelukkig, want anders zou een avond gaan drinken en (aiai) roken eindigen in veel tristesse. Nu voelt het als grote luxe, proberen dicht te komen bij anderen door een beetje mezelf kapot te maken en los te laten. Doorgaan met het lezen van “3 juli 2019 om 00:21”

Elkaars verdriet aankijken

~ Ruth Van de steene ~ Plaats een reactie

Gisteren had ik een heel mooi maar moeilijk gesprek met mama. Ze vertelt me de laatste tijd af en toe hoe moeilijk ze het soms vindt, ouder worden. Minder kunnen doen, dingen vergeten en dan de schrik voor dementie, of om alleen te vallen. Iedere keer dat ze dat met me deelt, heb ik de neiging om subito presto in relativeermodus te schieten. “Maar kijk eens wat je wél nog allemaal kan, en trouwens de zon schijnt en we zijn er nog. Het leven is zo mooi liever positiever, hoera!”

Doorgaan met het lezen van “Elkaars verdriet aankijken”